Rozdział 30

Wszystko nagle legło w gruzach. Ciężka praca Asi stała się groźną kontuzja, pomoc Zuzce- ciężkim wypadkiem Bartka, a miły wieczór zakochanej pary Natalii i Piotrka- walką o życie nienarodzonego dziecka.

Gdy Bartek rozwścieczony oskarżeniami Zuzki i brakiem zaufania ze strony swojej dziewczyny wybiegł z domu i wpadł pod samochód.

[…]Nie patrząc na nic biegł przed siebie nagle usłyszał klakson zdążył obrócić tylko głowę i zobaczył światło a chwile potem ciemność.

-Wybudza się- usłyszał pielęgniarkę. Powoli podniósł najpierw jedną, potem drugą powiekę. Obraz z sekundy na sekundę stawał się coraz bardziej ostrzejszy, lekko się poruszył i syknął z bólu. Do jego bladej ręki były poprzyczepiane kolorowe kabelki które ciągnęły się do jakiejś wolno pikającej maszyny. Rozejrzał się po pomieszczeniu w którym się znajdował: żółte ściany, białe lekko przybrudzone płytki i biała lampa wisząca i rażąca go prosto w oczy

-Halo?! Proszę pana- usłyszał głos lekarza- jak się pan nazywa?- podrapał się po głowie i odpowiedział

-Bartosz Kurek- na co lekarz się uśmiechnął i zapisał coś w swoich papierach

-Goście do pana- znów uśmiechną się- mam ich wpuścić- po chwili zapytał

-Proszę- odpowiedział chłopak. Dobrze wiedział kto przyszedł. Dominika.

-Przepraszam ile tu jestem- zapytał już wychodzącego lekarza z Sali

-Trzy tygodnie proszę pana- powiedział i wyszedł. Po chwili chłopak usłyszał pukanie do drzwi

-Proszę- powiedział. Zobaczył znajomą twarz wychylającą się za dębowych drzwi. Osoba ta posłała mu uśmiech który tak kochał.

-Hej- usłyszał melodyjny głos dziewczyny

-Cześć.

-Jak się czujesz?- tradycyjne pytanie pomyślał chłopak

-Nawet dobrze- posłał Dominice blady uśmiech

-Wiesz..ja..- zaczęła dziewczyna

-Ciii…-uspokoił ją Bartek- wiem co chcesz powiedzieć

-Naprawdę?- powiedziała zaskoczona dziewczyna

- Po prostu w ten feralny piątek trzynastego po raz kolejny uwierzyłaś swojej siostrze

-Wiem żałuję tego. Zuzka jest bardzo kłamliwą osobą. Tyle razy wywoływała kłótnie między nami, tyle razy starała się być bliżej ciebie, tyle razy- znów przerwał jej Bartek

-Tyle razy chciała zniszczyć naszą miłość. Powiem jedno prawie jej się udało.

-Jak to prawie?

- Każdy ma prawo do błędu, jesteśmy tylko ludźmi i nie jesteśmy nieomylni. Wiedz że kocham cię z całego serca i nie pozwolę ci uciec, nie pozwolę ci !- Dominika nie wiedziała co powiedzieć, po jej bladych policzkach strumieniami spływały łzy wyszeptała:

-Kocham cię

-Ja ciebie też i zawsze tak będzie- przytulił chłopak dziewczynę

-Prawdziwa miłość przetrwa wszystko…-wyszeptała w ramionach Bartka-Dominika.

-Panie przodem- Piotrek przepuścił w drzwiach swoją ukochaną- Natalię. Dziewczyna weszła do mieszkania, w oczy od razu rzuciła się ścieżka z płatków róż prowadząca do salonu.

-Kochanie?! Co znowu wymyśliłeś- zapytała Natalia

-A co nie można, zrobić sobie dróżki z róż dla swojej ukochanej- poruszał brwiami Piotrek

-Można ale…-dziewczyna nie dokończyła. Weszła do salonu i ujrzała stolik na którym czekała na nich kolacja przy świecach- Piotrek..-dziewczyna nie mogła nic powiedzieć

-Kochanie usiądź proszę- odsunął jej krzesło. Dziewczyna posłusznie usiadła, rozejrzała się po mieszkaniu w którym dawno nie była. Zauważyła kilka zmian, zamiast starych mebli były piękne dębowe szafy. Piotrek nawet przemalował salon na bardziej żywy kolor. Dziewczyna nie mogła wyjąć z podziwu. W czasie kolacji Piotrek podniósł się z miejsca i zawiązał jej opaskę na oczach

-Czy to konieczne- dopytywała się Natalia

-Oczywiście- odrzekł Piotrek- jeszcze chwile. Natalia usłyszała przekręcanie zamka i charakterystyczne skrzypnięcie drzwi.- Gotowa!- usłyszała głos chłopaka

 -Jak nigdy- odparła wesoło. Chwile po zdjęciu opaski ją zamroczyło lecz po chwili zobaczyła małą kołyskę stojącą na środku pokoju

-Kochanie to dla naszego dziecka- powiedział Piotrek. Dziewczyna nie mogła nic powiedzieć, była strasznie wzruszona wyszeptała tylko w stronę Piotrka „Kocham cię” i rzuciła mu się w ramiona

-Ja też cię kocham Natalio. Więc zadam ci to pytania- uklęknął przed dziewczyną- Czy wyjdziesz za mnie- otworzył czerwone pudełeczko

-Kochanie, oczywiście że tak- wyszeptała dziewczyna

Obudziły ją promienie słoneczne oświetlające jej twarz. Zobaczyła swojego chłopaka stojącego drzwiach trzymającego tacę w ręku

-Czy ktoś tu nie jest czasem głodny?- zapytał

-Jak wilk- odparła Joasia szeroko się przy tym uśmiechając

-Tadam!- położył tacę na kolanach dziewczyny- tu masz świeżo wyciśnięty sok pomarańczowy, pachnące tosty, twój ulubiony dżem malinowy i- zrobił pauzę- twoje ulubione kwiaty- goździki

-A deser- zapytała dziewczyna

-Stoi przed tobą- odparł chłopak i ją pocałował. Dziewczyna powiedziała:

-Takie desery to ja lubię.

-No ba są najlepsze- powiedział Kuba a potem dodał- wiesz że bardzo cię kocham.

-Wiem, bo ja kocham ciebie tak samo- powiedziała Asia. Chłopak zaczął ją łaskotać a Joasia zaczęła się w charakterystyczny sposób śmiać. Na koniec pocałował ją namiętnie i wciągną pod kołdrę.